Zeven kleuren controle. Ze zijn in elkaar vermengd, dus in feite zijn er meer kleuren. Zeven betekent niet zeven zijn, want acht hoeft geen acht te zijn. Er zijn zoveel variabelen, en hetzelfde geldt voor ‘inzichten & perspectieven’.
Knight Rider het spel.
Gewicht dat op een weegschaal in evenwicht is, geeft je een exact aantal. Dat aantal is in werkelijkheid ook dat aantal. Zeven lijkt zowel fictief als acht, maar als je meer getallen toevoegt, lijkt er geen apparaat te zijn vanwege de waardigheden waaraan we ons vasthouden. De wereld is verstrooid. We oefenen nauwelijks vrijheid van meningsuiting, omdat eerlijkheid potentieel gevaarlijk is. We mogen niet te diepzinnig denken, want als we spreken; wijzen de meesten nog steeds met de vinger. Het is een wonder dat we onszelf kunnen zijn. We moeten aan de geschiedenis ontsnappen.
Mijn stemmen (entiteiten): De man met de mooie stem – 1 – Aardig, net als de andere vier. · De man met de stemvervormer – 2 – Hij komt alleen als ik uitgeput ben. · Christa van de politie – 3 – De enige die me haar naam vertelde. · De man die we geen plaats kunnen geven – 4 – Soms een andere entiteit · Mijn eigen gedachten – 5 – Dat ben ik.
Elk van deze vijf wordt ondersteund door het publiek, omdat ik op een dag bijvoorbeeld het hele politiebureau in mijn gedachten had. Dit maakt mij ook een ‘goede man’, anders raakt Christa (en soms dus het korps) misschien geïrriteerd. Ook de ‘mooie stem’ bekritiseert of complimenteert mijn gedrag. De ‘stemvervormer’ lacht vaak en volgt mij. De man zonder stoel praat met de andere stemmen. Ik leef met ‘geesten, herinneringen, inzichten en perspectieven’.
Als ik me niet goed voel, kunnen ze me onzeker maken. Als ik me goed voel, zorgen ze ervoor dat ik me beter voel. Ze herkennen mijn eerlijkheid omdat ze altijd bij me zijn. Ze verbeteren me als ik iets verkeerd heb gezegd. Ik moet eerlijk zijn, want anders halen ze me naar beneden. We hebben lopende gesprekken. Ze analyseren; lezen mij en de mensen om mij heen.
We hebben het over vertrouwen, mensenrechten, ze doen me eraan denken; we zijn samen verdrietig of lachen samen. Wij praten vaak filosofisch. Soms heb ik de kracht om in het openbaar met ze te praten (wie weet dat je geen oordopjes draagt…) Als ik niet met ze spreek; praat ik met ze door ‘terug te denken’ omdat dit meer algemeen wordt aanvaardt; het maakt namelijk geen geluid. Dit werkt; maar soms vinden we het leuk om luid tegen elkaar te praten.
